Σχόλια σε ένα ποίημα του Λειβαδίτη

Η μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης με αφορμή το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη  
Αυτό το αστέρι  είναι για όλους μας, V 

Κείμενο 1

 της Νικολέτας Ανδρεάκου 

H αγάπη   είναι  μεταμορφωτική  και μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα και την ψυχική διάθεση του ανθρώπου. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα μέσα στο ποίημα μέσω της χρήσης διαφορετικών εικόνων που απεικονίζουν τις δυνατότητες της αγάπης σε διάφορες καταστάσεις. Στο  δεύτερο στίχο εμφανίζεται η εικόνα των χτιστών που εργάζονται στις σκαλωσιές. Ο ποιητής αναφέρει ότι  θα φωνάξει την αγάπη ώστε να την ακούσουν και να φιλιούνται με τον ήλιο εννοώντας ότι λόγω  της αγαλλίασης τους σε αυτό το άκουσμα δεν θα ζεσταίνονται και δεν θα ενοχλούνται από τον ήλιο, αλλά θα τον αποδεχτούν χωρίς να έχουν αρνητική διάθεση. Έπειτα οι θερμαστές στα καράβια ύστερα από την κοπιαστική τους δουλειά στο άκουσμα αυτό θα αναθαρρήσουν , θα ξεκουραστεί η ψυχή τους σαν να ανθίζουν οι ανάσες των τριαντάφυλλων και να τους δροσίζουν με γλυκούς ψίθυρους. Η άνοιξη θα έρθει πιο γρήγορα να φωτίσει την αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων και να  ανθίσει τη στοργή και την τρυφερότητα. Η άνοιξη επίσης συμβολίζει τη χαρά, που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της αγάπης. Τα παιδιά δεχόμενα χαρά και αγάπη θα πάψουν να φοβούνται το σκοτάδι , όπως κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν με ένα γλυκό στοργικό φιλί από τη μητέρα τους  ξεχνούν όλα τα βάσανα και τις στενοχώριες. Η φύση θα απαντήσει κι αυτή στην αγάπη, τα καλάμια θα το λένε στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια στους φράχτες αλλά και το κατασκευασμένο το αστικό περιβάλλον δεν θα μείνει ασυγκίνητο μπροστά σε αυτήν την κινητοποίηση της φύσης προς την αγάπη, καθώς θα την διαδώσουν οι πρωτεύουσες με τις καμπάνες τους. Οι πλύστρες κι αυτές θα ανακουφιστούν και θα ξεκουράσουν τα πρησμένα χέρια τους συζητώντας για την αγάπη. Κανένα όνειρο δεν θα ξανακοιμηθεί στον κόσμο, θα γίνουν όλα άστρα να φωτίζουν τις καρδιές των ανθρώπων παρέα με την ελπίδα πιο φωτεινή από τα φεγγάρι. Ο χρόνος δεν θα αγγίξει ποτέ την ειλικρινή αγάπη, την άφθαρτη, την κυρίαρχη όλων. Ούτε τα αγαπημένα πρόσωπα, που παρά τη φθορά που μπορεί να υποστούν απ΄ το χρόνο το αίσθημα της αγάπης μας προς αυτά παραμένει το ίδιο δυνατό.

Κείμενο 2

της Ελένης Ανδρώνη

Ο ποιητής καταδεικνύει πως η αγάπη έχει τη δύναμη να αλλάξει τους ανθρώπους και τον κόσμο ολόκληρο, όπως άλλαξε και τη δική του ζωή ίσως. Η αγάπη μπορεί να ωθήσει τους χτίστες «να φιλιούνται με τον ήλιο» , να τους μεταβάλει τη διάθεση τόσο πολύ , ώστε ο ήλιος που καίει πολλές ώρες καθημερινά να τους θυμίζει το αγαπημένο τους πρόσωπο , να τον απολαμβάνουν, να μην παραπονιούνται. Ακόμα οι θερμαστές που όλη μέρα βρίσκονται ανάμεσα σε φωτιά και κάρβουνο , με την αγάπη νιώθουν πως περπατούν σε έναν κήπο με ανθισμένες τριανταφυλλιές, ανασαίνουν την ευωδία τους.  Η άνοιξη- όπως στον αρχαίο μύθο της Περσεφόνης- βλέποντας την αγάπη στον κόσμο  έρχεται πιο γρήγορα και τον αγκαλιάζει. Η αγάπη νικά το φόβο και το σκοτάδι και τα παιδιά παύουν πλέον να φοβούνται στο σκοτάδι. Οι κουρασμένες καθαρίστριες των πόλεων που μόνο το βράδυ ξαποσταίνουν δεν εκφράζουν δυσφορία για τη ζωή τους, παρά χαϊδεύουν  τα ροζιασμένα χέρια τους, γιατί έχουν την αγάπη που τις παρηγορεί. Τα όνειρα και οι ελπίδες δεν έχουν θέση πια στον ύπνο των ανθρώπων, αλλά πραγματοποιούνται και μαζί με την αγάπη αλλάζουν ολοσχερώς τον κόσμο από την αγνή φυσική ομορφιά μέχρι τους γρήγορους και εξουθενωτικούς ρυθμούς της πόλης. Η αγάπη «χωράει» παντού και πάντα , δίνει χρώμα στην καθημερινότητα.