Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Ομαδική εργασία Οδυσσέας Ελύτης



Σ’ αυτό το κολάζ ο Ελύτης χρησιμοποιεί τρία στοιχεία: Ένα ακατοίκητο σπίτι στη μέση της σύνθεσης, τον ολόσωμο εικονογραφικό τύπο του ιαματικού Αγίου Παντελεήμονα δεξιά, και έναν άγγελο επάνω αριστερά. Ο άγγελος αυτός προέρχεται από το εικονογραφικό σχήμα «Παναγία του Πάθους», όπου κατέχει την ίδια ακριβώς θέση. Η εικόνα εικονίζει τη Θεοτόκο στηθαία με τον Χριστό που κοιτάζει τους αρχαγγέλους, οι οποίοι φέρουν τα σύμβολα του Πάθους, δηλαδή το δοχείο με το ξύδι, τη λόγχη, το σπόγγο και τον Σταυρό. Ο περίφημος κρητικός ζωγράφος Ανδρέας Ρίτζος (1421 – 1492), στον οποίο αποδίδεται μια σπουδαία τέτοια εικόνα, φαίνεται πως συνέβαλε ιδιαίτερα στη διάδοση αυτού του τύπου της Παναγίας του Πάθους στις κρητικές εικόνες. Ο ποιητής χρησιμοποιεί τον έναν άγγελο, αυτόν που κρατάει το δοχείο με το ξύδι, τον οποίο βρήκε, προφανώς, σε νεώτερη εκδοχή αυτού του εικονογραφικού τύπου (βλ. Εικόνες της Κρητικής Τέχνης, Βικελαία Βιβλιοθήκη – Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1993, σ. 437).
Ο Ελύτης δίνει στο κολάζ την ονομασία ενός ποιήματος από Τα Ρω του Έρωτα (σ. 279-280).
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΟ
Από τον πάνω δρόμο πάω και κοιτώ
που 'ναι το μαύρο σπίτι το ακατοίκητο

Κι αν είναι η νύχτα σκοτεινή
μες στον αέρα πιάνω
Μια κοριτσίστικη φωνή
κι ένα σκοπό στο πιάνο

Μαρία και Βασιλική
χλωμή σαν Παναγίτσα
Με την νταντέλα τη λευκή
και τη χρυσή καρφίτσα

Φύσα Νοτιά μου κι άδικα λυπήθηκα
σ' άλλους καιρούς μπορεί και ν' αγαπήθηκα.


Και εδώ η εργασία για τον ποιητή!


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Και Γραικός και Ελληνας και Ρωμιός






Tου Παντελή Μπουκάλα


Tι ακριβώς εννοούσε προ εβδομάδων ο κ. Ευ. Βενιζέλος, όταν δήλωνε πως «ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης Παπαδήμου συνδέεται με την υπόσταση της χώρας αλλά και με τη διεθνή της επωνυμία, με τους συμβολισμούς της», το γνωρίζει ο ίδιος· αυτό όμως δεν είναι βέβαιο, αφού συχνά ο νέος ηγεμών του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με βότσαλο που το παρασύρει ο χειμαρρώδης λόγος του. Ο Ελληνογερμανός βουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης πάντως ήξερε τι εννοούσε όταν πρότεινε διά της «Bild» να αλλάξει η διεθνής ονομασία της χώρας και να καθιερωθεί το Hellas αντί του «καμένου» Greece. Προδότη τον χαρακτήρισαν ωστόσο και γκεσταπίτη οι πατριδοφύλακες του Ιντερνετ, που μάλλον δεν ξέρουν ότι χρόνια τώρα υπάρχει ένα οιονεί κίνημα με αυτό ακριβώς το αίτημα. Εν πάση περιπτώσει, μέρα που είναι, ας θυμηθούμε κάποιες πτυχές του ονοματολογικού μας ζητήματος.

Είναι λοιπόν σημαδιακό το γεγονός ότι στα τραγούδια για τον θάνατο του Διάκου και του Καραϊσκάκη, ο λαϊκός ποιητής θέτει στα χείλη των δύο ηρώων την ίδια εντολή: Πρώτα ο Διάκος, στο ποίημα που δημοσίευσε ο Κλωντ Φωριέλ το 1824-25: «“Καρδιά, παιδιά μου”, φώναξε, «παιδιά μη φοβηθείτε./ Ανδρεία ωσάν Ελληνες, ωσάν Γραικοί σταθείτε”». Κι έπειτα από έξι χρόνια: «Ο Καραΐσκος φώναξε, ψιλή φωνίτσα βάζει: “Ελληνες μην κιοτέψετε, παιδιά μη φοβηθείτε, / και πάρ’ τό γιούχα η Τουρκιά κι ερθεί και μας χαλάσει. / Σαν Ελληνες βαστάξετε κι ωσάν Γραικοί σταθείτε”» (το δημοσίευσε το 1860 ο Αρνολντ Πάσοβ).

Αθέλητα ίσως, ο λαϊκός τραγουδιστής, αδερφώνοντας αχώριστα το όνομα Ελληνας με το όνομα Γραικός, λύνει με τον δικό του τρόπο ένα πρόβλημα που είχε φέρει σε έριδα όσους λογίους πρέσβευαν ότι πρέπει να αποκληθούμε Ελληνες ή Ρωμαίοι/Ρωμιοί με όσους επέλεγαν το εθνικό όνομα Γραικοί, όπως ο Κοραής, που γράφει και τα εξής, το 1805, στον «Διάλογο δύο Γραικών», του Κλεάνθη και του Αριστοκλή: «ΑΡ. Οι πρόγονοί μας ωνομάζοντο το παλαιόν Γραικοί· έπειτα έλαβον το όνομα Ελληνες, όχι από ξένον έθνος, αλλ’ από Γραικόν πάλιν, όστις είχεν κύριον όνομα το Ελλην, καθώς ημείς ονομαζόμεθα, συ Κλεάνθης, Αριστοκλής εγώ. Εν από τα δύο λοιπόν ταύτα ονόματα είναι το αληθινόν του έθνους όνομα. Επρόκρινα το Γραικοί, επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης. Αν προκρίνης το Ελληνες, ονομάσου, φίλε μου, Ελλην, αλλά μη, διά τους οικτιρμούς του θεού, Ρωμαίος. -ΚΛ. Διά τι τούτο; -ΑΡ. Διότι δεν είσαι Ρωμαίος. Οι Ρωμαίοι πρώτοι μάς εστέρησαν από την ολίγην ελευθερίαν, την οποίαν είχαν μας αφήσει της Ελλάδος αι διχόνοιαι· και το να φέρωμεν τ’ όνομά των είναι το αυτό και να φέρωμεν τυπωμένα εις το μέτωπον τα στίγματα της δουλείας, και να ομολογώμεν εκουσίως ότι χαίρομεν εις την δουλείαν».

Την «τρισβάρβαρον Ρωμαϊκήν πολιτικήν» μνημονεύει και ο Αθαν. Ιατρίδης, που το 1859 εξέδωσε «Συλλογή δημοτικών ασμάτων παλαιών και νέων». Για να οβελίσει λοιπόν το όνομα Ρωμαίος, υποσημειώνει στο «τραγώδιον του παρελθόντος αιώνος» «Λεηλασία χωρίων τινών έξωθεν του Πελοποννησιακού Ισθμού υπό Τουρκαλβανών ζουρμπάδων»: «[Ρωμιοπούλα]: Η όλως ετεροεθνής αύτη επωνυμία, Ρωμαίος ή Ρωμιός, Ρωμιά, Ρωμιοπούλα, η υπό το κράτος τρισβαρβάρου Ρωμαϊκής πολιτικής, ως φόρτος βαρύς επιτεθείσα επί του Ελληνικού τραχήλου, και δυσχερώς από πολλών αιώνων παρ’ αυτού φερομένη, απεσκορακίσθη ευτυχώς, από της αρχής του κατά του μισητού τυράννου αγώνος ημών, ήτοι τω 1821. Εκτοτε το Ελληνικόν Εθνος, κληρονομήσαν και πάλιν την πάτριον αυτού και εθνικήν ονομασίαν, προσηκόντως καλείται Ελλην».

Κι ωστόσο, ακόμα και με την είσοδο στον εικοστό αιώνα, η λογιοσύνη δεν φαίνεται να συμφωνεί στη λύση ενός προβλήματος που κρατούσε από παλιά, και βεβαίως πριν από τον 15ο αιώνα, οπότε, όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο ιστορικός Δούκας «ταλαντεύεται έτι μεταξύ Ρωμαίων, Γραικών και Ελλήνων, μεταχειριζόμενος νυν μεν το πρώτον, νυν δε το δεύτερον, νυν δε το τρίτον των ονομάτων τούτων». Κι αν ο Κοραής είχε προκρίνει το εθνικό όνομα Γραικός, ο Κωστής Παλαμάς υπερασπίζει το Ρωμιός, ο δε Νικόλαος Πολίτης τάσσεται υπέρ του ονόματος Ελλην. Ο έντυπος διάλογος του ποιητή και του λαογράφου έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1901. Σε άρθρο του στο «Αστυ», στις 12 του μηνός, υπό τον τίτλο «Ρωμιός και Ρωμιοσύνη», ο Παλαμάς υποστηρίζει ότι «τα δυο τούτα λόγια», Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, «επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόισια, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια αγάλια από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Ελληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου· πραγματικά, Ρωμιοί».

Την επομένη, στην εφημερίδα «Αγών», ο Πολίτης αντιλέγει διατεινόμενος ότι «η σημερινή χρήσις του ονόματος Ελληνες ως εθνικού ημών ονόματος, δεν είναι [...] τεχνητή και βεβιασμένη αναζωογόνησις νεκρού τύπου· τοιαύται απόπειραι ουδέποτε ευδοκιμούσιν, ουδ’ επηρεάζουσιν τον λαόν [...] του ονόματος τούτου η χρήσις ουδέποτε είχεν ολοσχερώς εκλίπη· ουδέποτε ελησμόνησεν ο λαός την καταγωγή του, τας παραδόσεις του, τους δεσμούς τούς συνδέοντας αυτόν προς το παρελθόν». Ο Πολίτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο εμπνευσμένος ποιητής βλέπει εναργέστερον και κρίνει ορθότερον του γλωσσολογούντος λογογράφου», υπενθυμίζει μάλιστα τους παλαμικούς στίχους: «Κρυμμένη στην πολύπαθη τη Ρωμιοσύνη / σα να ξανοίγω τη βασίλισσα Ελλάδα». Στην απάντησή του ο Παλαμάς σημειώνει: «Μου φαίνεται πως το ζήτημα τελειωτικά το σφραγίζουν τα λόγια τούτα του Ψυχάρη: “Ο αγαπητός μου ο Ν. Γ. Πολίτης έδειξε στον “Αγώνα” του Λαμπρίδη πως το όνομα “Ελλην” έχει και στον μεσαίωνα, έχει και στο Βυζάντιο τα περγαμηνά του. Ο Παλαμάς έδειξε στο “Αστυ” πως ο Ρωμιός ήτανε, και στης Επανάστασης τα χρόνια, όνομα άγιο και τιμημένο. Τόσο το καλύτερο λοιπόν αν έχουμε δυο δόξες αντί μια... Δεν είπε κανένας να ξεβαφτίσουμε την Ελλάδα και να την κάνουμε βασίλειο Ρωμαίικο». Κι αν προστεθεί το κοραϊκό Γραικός, οι δόξες γίνονται τρεις. Κι ας πρόκειται για περασμένα μεγαλεία.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΕΡΕΥΝΑ: Τι μας κάνει ευτυχισμένους Ο παγκόσμιος χάρτης και η συνταγή της ευτυχίας




20.04.2012
Πώς να χωρέσουν την ευτυχία στην παγκόσμια ατζέντα; Πρόσφατα, οι εκπρόσωποι του ΟΗΕ πήραν μια μέρα άδεια από τις συζητήσεις της θλιβερής πραγματικότητας του κόσμου για να συζητήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η νέα παγκόσμια έρευνα για την ευτυχία που πραγματοποιήθηκε στο Earth Institute του Πανεπιστημίου Columbia βγάζει το κύριο συμπέρασμα: η ευτυχία μιας χώρας δεν εξαρτάται από την οικονομία της ή τέλος πάντων δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το χρήμα.
ΟΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ: Με τη Δανία, τη Φινλανδία και τη Νορβηγία να έρχονται πρώτες στη λίστα της χαράς είναι ξεκάθαρο με την πρώτη ματιά πως μπορεί οι πλουσιότεροι να είναι πιο ευτυχισμένοι κατά μέσο όρο, όμως ο πλούτος από μόνος του αποτελεί μόνο έναν παράγοντα στο παζλ της ευτυχίας. Η προσωπική ελευθερία, η κοινωνική υποστήριξη, η εμπιστοσύνη, η έλλειψη διαφθοράς, η οικογένεια και η κοινωνικοποίηση στο εργασιακό περιβάλλον και έξω από αυτό, αποτελούν τα κύρια συστατικά. Και οι συγκεκριμένες χώρες τα διαθέτουν όλα αυτά, μαζί με χαμηλούς δείκτες φτώχειας αποτελούν δηλαδή θα λέγαμε ισορροπημένα μοντέλα ανεπτυγμένων χωρών.
Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΛΑ: όχι μόνο για τον προφανή λόγω της μείωσης εισοδήματος αλλά και λόγω της έλλειψης αυτοεκτίμησης και της έλλειψης κοινωνικής ζωής. Γιατί η φτώχεια που απομονώνει και οδηγεί σε κοινωνικό αποκλεισμό είναι η χειρότερη.
-Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας προκαλούν επίσης δυσαρέσκεια στους εργαζόμενους, οι οποίοι φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους, παράμετρος που κατεβάζει κάθετα το διάγραμμα της ευτυχίας. Σύμφωνα με τη μελέτη, ακόμη και μια χαμηλής ποιότητας θέση εργασίας είναι προτιμότερη αφού δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την ανεργία.
-Το ΑΕΠ δεν είναι ο απόλυτος δείκτης ευτυχίας. Οι πιο ευτυχισμένες χώρες βρίσκονται στη Β. Ευρώπη και οι λιγότερο ευτυχείς στην Αφρική. Όμως εξαιρώντας τις εξαθλιωμένες χώρες, η ευτυχία του ανθρώπινου χάρτη φαίνεται να αλλάζει σε συνάρτηση με την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι κοινωνίες βρίσκουν είναι έτοιμες να βρουν λύσεις και διεξόδους στα προβλήματα.
Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΙΩΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΔΕΝ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΤΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ: Η ευημερία αυξάνει την ευτυχία σε ορισμένες χώρες, αλλά όχι σε όλες. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα επίπεδα ευτυχίας παρέμειναν στάσιμα, ενώ το βιοτικό επίπεδο αυξάνεται τα τελευταία 50 χρόνια. Τα ποσοστά διαφέρουν σε Ευρώπη και Αμερική (και λόγω ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα σε άλλα λέει η έρευνα) αφού για παράδειγμα το 70% των Αμερικανών, πιστεύουν ότι οι φτωχοί έχουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από την φτώχεια τους, σε σύγκριση με το 40% των Ευρωπαίων που πιστεύουν (ακόμα) το ίδιο.
Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ αποτελεί σημαντικό παράγοντα ευτυχίας σε όλες τις χώρες, όμως η κοινωνική μέριμνα της βάζει φρένο αφού μόνο το ένα τέταρτο των ψυχικά ασθενών έχουν επαρκή αντιμετώπιση και μάλιστα το ποσοστό αφορά μόνο τις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες, τάξεις, φύλο μειώνουν την ευτυχία μιας κοινωνίας.
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ: Το υψηλό προσδόκιμο ζωής και το όμορφο φυσικό περιβάλλον, παράγοντες που φέρνουν την Κόστα Ρίκα στη 13 θέση της λίστας, μόλις μια θέση μετά τις ΗΠΑ.

Η ευτυχία, είναι κοκτέιλ με πολλά συστατικά.

ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ
doctv

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Ομαδικές εργασίες λογοτεχνίας Α Λυκείου

Ομαδικές εργασίες α λυκειου Λογοτεχνια

Ομαδική εργασία λογοτεχνία

Ομαδική εργασία Α λυκείου

Ομαδική εργασία α Λυκείου

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Ποίηση και Ποίηση

Τι εστί ποίημα; Πώς διατυπώνει ο ποιητής (εν γένει ο καλλιτέχνης) τις αλήθειες του; Ολοκληρώνεται η κρίση των «ισμών» σιγά σιγά ή μήπως ο σύγχρονος δημιουργός οφείλει να κάνει υπομονή, να αναστοχαστεί τις προτεραιότητές του, έως ότου υπάρξει μια νέα βάση, δηλαδή η ανανεωμένη αξιακή συνθήκη, οι συντεταγμένες της παράδοσης και της σκέψης, οι αντιλήψεις και η ηθική, τα ένστικτα, το λογικό και το άλογο εν γένει;
Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι προτιμότερο κάποιος να δοκιμάζει την παραβίαση των ορίων, τα απαραβίαστα όρια του παρόντος ή, αλλιώς, της απροσδιοριστίας που διέπει το συγκεκριμένο παρόν. Η πραγματική ζωή, ό,τι τέλος πάντων εννοεί ο καθείς με αυτόν τον όρο, επηρεάζεται από την ταλάντευση των ιδεών: η ποιητική και η αντιποιητική διάσταση προσδιορίζονται από τον μετασχηματισμό του πραγματικού. Διαφέρει κατά πολύ το «ποιητικό» ως θετική έννοια για την πρόσληψη του κόσμου σε αντίθεση με το «αντιποιητικό» ως αρνητική. Εάν η επανερμηνεία των όρων συνηγορεί στην αναθεώρηση, δηλαδή στην ουσιώδη αξιοποίηση του διπόλου ποιητικού-αντιποιητικού, τότε ίσως βρεθεί μια νέα δίοδος για την πνευματική δημιουργία, χωρίς αφορισμούς και κοντόφθαλμη προσέγγιση, χωρίς απόρριψη του τρέχοντος credo περί αρνητικού και μη ωφέλιμου σ’ ό,τι αφορά την εξώθηση του ποιητή στη συγκίνηση η οποία συνεπάγεται -de jure- την αποτύπωση, τη διατύπωση, την πρόσληψη του ποιήματος.
Πράγματι, ζούμε σ’ έναν αντιποιητικό κόσμο… Με αυτή τη συνθήκη, εκ προοιμίου, εύκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα πάντα γύρω κι εντός του σύγχρονου ανθρώπου δεν συνάδουν με την έμφυτη τάση του για γαλήνια περιδιάβαση στις ατραπούς της διανόησης και του βιώματος όπως τουλάχιστον καταγράφεται ως προτιμητέα στον κύκλο της Φύσης.
Ο αντιποιητικός κόσμος υφίσταται εξ αντικειμένου εκλύοντας αρνητική ενέργεια, αντιδραστικότητα, επιβολή-υπόταξη, υποστύλωση της αδράνειας και της σιωπής, καταρράκωση των αισθητηρίων, κακοδαιμονία, ίσως κιόλας βαρβαρότητα. Υποτίθεται λοιπόν ότι ο αντιποιητικός κόσμος πρεσβεύει μια δαιδαλώδη πορεία προς το τίποτε της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Ωστόσο, στον αντίποδα, μπορείς κανείς να θεωρήσει λελογισμένη τη διάσταση της αντιποίησης έναντι της ποίησηςούτως ώστε εξακολουθητικά να προκύπτει μια ισορροπία, ένα πλαίσιο όπου η τριβή αυτών των δύο πόλων να δημιουργεί σπινθήρες δημιουργικότητας. Ετούτο ισχυροποιείται εάν γίνει γενικώς αποδεκτή η άποψη ότι άλλο τόσο ζούμε σ’ έναν ποιητικό κόσμο… Έναν κόσμο εμβριθή, απαλλαγμένο από τα περιχαρακωμένα ή διασπασμένα «όριά» του, έναν κόσμο εν πολλοίς ιδανικό για ποιητές και φιλοσόφους, για ευγνώμονες κι αγνώμονες της συγκεκριμένης συγχρονίας μας.
Ο ποιητικός και ο αντιποιητικός κόσμος των οποίων διαθέτει εμπειρία ο δημιουργός, απαιτούν εκτεταμένη ανάλυση για το ποιο είναι το υλικό που τους συναπαρτίζει, τι ακριβώς στοιχειοθετεί τη χρήση και την αξιοποίησή τους. Τόσο ο μεν όσο και ο δε αναφέρονται και είναι αλληλένδετοι με την έννοια της μεγάλης εικόνας, του Σύμπαντος: εν προκειμένω ο όρος «Σύμπαν» είναι οντολογικός, εστιάζεται στον άνθρωπο που διαμορφώνει ατομικά το δικό του σύνολο σημασιών. Κι όταν πρόκειται, πιο ειδικά, για ποιητή [επισημαίνω-διευκρινίζω: «ποιητής» με τον τρόπο του Martin Heidegger, όπου ο δημιουργός διαθέτει και προάγει το στοιχείο της αποκάλυψης στο έργο του, ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό για κάθε καλλιτεχνική δημιουργία], πράγματι αυτό το σύνολο σημασιών περιέχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες για τον έναν και για τον άλλο κόσμο. Η ποίηση (τέχνη), πάντως, αναπαριστά την αλήθεια (διακύβευμα), παλινδρομεί, την αποκαλύπτει και την αποκρύπτει κατά βούληση.
Η απροσδιοριστία στην ποιητική έμπνευση συνηγορεί σ’ αυτό το σκεπτικό. Ορίζεται άραγε ο ποιητικός λόγος; Ξεπερνάει την ανθρώπινη δύναμη, κατά πώς σημειώνει ο Giuseppe Ungaretti, εφόσον πρόκειται για «καρπό μιας στιγμής χάριτος η οποία συνδέεται με μια υπομονετική και απεγνωσμένη αποζήτηση»; Το ποίημα ξεπηδάει μέσα από δυσμέτρητες πηγές συγκίνησης, στοχασμού, εικονοκλασίας, ηχομέθεξης, λεξιλαγνικών εφορμήσεων… Το ποίημα δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια αριστοτελική γένεσις πράξεως σπουδαίας και τελείας…, ένα περίκλειστο αξιακό σύστημα με απαιτούμενα ερμηνευτικά εργαλεία και ανάλογη εμπειρική επαφή από και προς τους αποδέκτες του.
Η πρόσληψη του κόσμου από τον ποιητή και τον δέκτη του ποιήματός του είναι μια συνθήκη πρόσκαιρη: η αντίληψη του «ποιητικού» και του «αντιποιητικού» στην καλλιτεχνική δημιουργία παραμένει αντίληψη αισθητική. Ο ορισμός «ποιητικός» και «αντιποιητικός» ταυτίζεται εδώ με τον ορισμό «τέχνη» και «μη τέχνη». Αλλ’ αποφεύγοντας την αναρμόδια εισδοχή στα «λημέρια» της φιλοσοφίας της αισθητικής, τουλάχιστον αξίζει να θεωρηθεί η γλώσσα ως μια σταθερά αποκλίνουσα στο τι είναι και τι δεν είναι ποιητικό. Ξεκάθαρα, η λέξη περιέχει διαβαθμίσεις. Πράγματι, υπάρχουν ωραίες λέξεις και έννοιες, όπως και άσχημες λέξεις και έννοιες, με αντίστοιχα σημαίνοντα και σημαινόμενα, από εποχή σε εποχή. Εδώ πρωταγωνιστούν ο νους και η γλώσσα, τα αισθητικά αρχέτυπα που είναι υποκειμενικά εν τέλει, που χάνονται στην ατέρμονη διαπάλη μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου.
Παρ’ όλα ταύτα, η πραγματικότητα δεν αλλάζει… Είναι θέμα άρνησης ή κατάφασης. Ο καθένας αποφασίζει σύμφωνα με τη θέλησή του.

του Βασίλη Ρούβαλη εφημερίδα ΑΥΓΗ,

Κική Δημουλά, Άτιτλο


Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια
Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.

(Από τη συλλογή Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Kική Δημουλά, Η ζωή είναι αλλού (Συνέντευξη)




Κική Δημουλά, ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΘΕΛΩ


Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση
ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου
ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του
πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.

Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα
τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ μπῶ
στὸν ἐναέριο χῶρο του
καὶ σημαδεύοντας τὸ μὲ μακρύκανο
κυνηγετικὸν αἰφνιδιασμὸ
νὰ χάσει ὕψος τὸ ἀνάγκασα
καὶ μὲς στὸ χέρι μου νὰ προσγειωθεῖ.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Κική Δημουλά, Πάσχα στο φούρνο



Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.

Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα

σε ακούνε οι καλεσμένοι.

Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε 

κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική 

χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας. 


Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.

Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος

το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα 

η σφαγή.
Kαλή Μεγάλη Εβδομάδα με μια καλή κατάληξη -Ανάσταση για όλους!