Οι γυναίκες στη βυζαντινή κοινωνία

Η γέννηση κοριτσιού κατά τα βυζαντινά χρόνια ήταν δυσάρεστο γεγονός για την οικογένεια:

1. Η γέννησις θήλεος κατά τους Βυζαντινούς χρόνους δεν ήτο ευχάριστον γεγονός διά τον λόγον ότι ούτω δεν θα διηωνίζετο της οικογενείας το όνομα, αφ’ ετέρου δε θα επεβάλλοντο πολλαί φροντίδαι εις τους γονείς διά την προφύλαξιν αυτού, όταν δ’ έφθανεν εις γάμου ηλικίαν, και διά την προίκαν του. Χαρακτηριστικόν είναι ότι κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, ως και σήμερον ενιαχού, παιδία ελέγοντο μόνο τα άρρενα.

Φαίδωνος Κουκουλέ, Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, τ. Β ΙΙ, σελ. 164-165, Αθήνα, 1952.

2. Σύμφωνα με τα ηθικά πρότυπα της εποχής, τα κορίτσια έπρεπε να μένουν κλεισμένα στο σπίτι:

Η αντίληψις της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας ήτο ότι η κόρη έπρεπεν, αποφεύγουσα τας όψεις των αρρένων, να παραμένη εντός του θαλάμου φρουρούμενη εκεί [...] Την αρχήν ταύτην διά τας κόρας τους ακολούθουν απαρεγκλίτως οι Βυζαντινοί, ως εκ πολλών μαρτυριών μανθάνομεν.

[...]

Γενικώς μέγα προσόν της κόρης, ως τονίζουσιν οι Βυζαντινοί, ήτο να μην την βλέπη ο ήλιος.

Φαίδωνος Κουκουλέ, Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, τ. Β ΙΙ, σελ. 166-167, Αθήνα, 1952.

3. Τα γνωρίσματα των «καλών γυναικών» στους Βυζαντινούς χρόνους: υπακοή, σεμνότητα, λακωνικότητα

-Η καλής ανατροφής τυχούσα παρθένος έπρεπε να έχη απόλυτον σεβασμόν και υπακοήν προς τους γονείς της, να αποφεύγη τα απρεπή θεάματα και ακούσματα [...]

-Οι λόγοι της κόρης έπρεπεν να είναι μεμετρημένοι [...] Της γυναικός αφ’ ετέρου κύριον γνώρισμα εθεωρείτο [...] να σιωπά

Φαίδωνος Κουκουλέ, Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, τ. Β ΙΙ, σελ. 174, Αθήνα, 1952.